‘Hebben jij en Marjolein verkering?’

Roman zat op de trap van zijn portiek en schoof nerveus heen en weer. Zweetdruppeltjes parelden langs zijn gezicht.

‘wie zegt dat?’

‘Ik heb dat gezien in mijn glazen bol, omdat Marjolein en ik namelijk een gedachtenclub hebben.’

‘Een glazen bol? Goh, en wat houdt dat precies in zo’n gedachtenclub?’

‘Het houdt in dat je ten alle tijden elkaars gedachten kunt raden of je nu bij elkaar bent of niet.’

‘Heet zoiets niet gewoon telepathie?’

Van Marjolein had ik geleerd om snel te reageren als iemand een woord gebruikte dat ik niet kende. ‘Dat heet inderdaad telepathie,’ antwoordde ik haastig. Het verbaasde mij dat hij zulke moeilijke woorden kende, had hij waarschijnlijk van Marjolein geleerd! Zij zat al op het gymnasium en had bovendien twee klassen overgeslagen.

‘Ik hoef niets te doen voor een proefwerk,’ zei ze altijd. ‘Als ik op mijn hoofd bovenop mijn boeken ga staan ken ik de volgende dag alle antwoorden uit mijn hoofd.’ Dit was een zin uit ‘Pipi Langkous’, wist ik, maar dat mocht de pret niet drukken.

‘Dus jij kunt de inhoud van een boek raden zonder het gelezen te hebben?’ vroeg ik.

‘Ja, zeker kan ik dat, hoe zou ik anders aan die goede cijfers komen als ik nooit mijn huiswerk maak?’ De tranen rolden ons over de wangen van het lachen als zij zulke dingen zei.

‘Dus dan zou jij nu ook moeten weten waar ik aan denk,’ zei Roman met een kwaadaardige twinkeling in zijn ogen. Het bloed steeg mij naar de wangen, dit gesprek nam een wending die ik niet voorzien had.

‘Dus…, waar denk ik nu aan?’

‘Geen idee!’ antwoordde ik. Toen ik mijn gezicht van hem afdraaide om mij te onttrekken aan zijn blik zag ik hoe mijn moeder aan de overkant uit het raam hing en wees op haar horloge dat het bijna etenstijd was.

‘Ik denk aan de blote billen van Marjolein en hoe nat zij wordt als zij bovenop mij zit,’ ging Roman pesterig verder.

Ik schrok: ‘Had zij in haar broek geplast dan?’

Hij lachte schamper. ‘Marjolein piest de hele boel onder als zij bij mij op bezoek is, ja!’

Iets in de manier waarop hij tot mij sprak maakte mij bang. Ik besefte dat hij met zijn veertien jaar veel te oud was voor mij. Marjolein was al twaalf. Zij hoefde niet bang te zijn voor hem en kon gewoon met hem tongzoenen, zelfs al zou het voor de grap zijn.

‘Marjolein kan lekker kussen hoor!’ besloot hij tevreden over zijn aanpak om Lorraine voor zich te winnen. Ze voelde een steek van jaloezie in haar hart.

‘Ben jij soms jaloers, Lucienne?’ vroeg hij. Mijn wangen gloeiden nu van machteloze woede. Ik vond het geen prettig idee dat Roman onbewust ook bij de gedachtenclub zou horen en dat hij zomaar mijn gedachten zou kunnen lezen.

Opeens nam hij mijn hoofd stevig in zijn handen en zoende mij vol op haar mond. Ik keek in paniek omhoog naar de ramen van mijn huis of mijn moeder het niet gezien had. Maar die was al naar beneden om de tafel aan het dekken. Vanuit mijn ooghoek zag ik nog net hoe Marjolein de hoek om kwam scheuren op haar fiets en ze duwde Roman ruw van zich af.

‘Wat ben jij preuts zég!’ riep hij verbolgen uit als iemand die in zijn eer is aangetast. ‘Neem een voorbeeld aan Irma!’

‘Hoezo?’

‘Met Irma ben ik al naar bed geweest!’

Ik wist dat zijn vroegere buurmeisje Irma zijn trots was, dus durfde nu niets te zeggen. Het begrip ‘Naar bed gaan’ behoorde bij mij bovendien tot de kinderlogeerpartijtjes zoals ik die met Marjolein had. Maar ik was zo boos dat ik in zijn oor gilde: ‘Nou én?!’

Romans ogen spuugden vuur: ‘Nou én…?‘

‘Ja, wat maakt het uit dat zij bij jou mag komen logeren?’

‘Logeren? Nee dombo, we hebben seks gehad met elkaar! NAAKTE SEKS!’

Marjolein kwam met gierende banden tot stilstand voor de trap en leunde geamuseerd voorover op haar fietsstuur om de conversatie te volgen.

‘Naakte seks,’ is iets heel belangrijks voor jou hé?’ zei ze spottend tegen Roman.

Ik was blij dat ze mijn kant koos, zodat we samen ten strijde konden trekken tegen Roman en maakte meteen van de gelegenheid gebruik om gehoor te geven aan mijn moeders roep om te komen eten.

‘Nou doei, jongens,’ zei ik, ’mijn moeder roept me’.

‘Mag ik bij jou komen eten?’ vroeg Marjolein.

‘Even aan mama vragen!’

Marjolein parkeerde haar fiets tegen een lantaarnpaal en liep met mij mee naar mijn huis.

‘Ja, loop maar snel weg,’ riep Roman ons achterna: ‘Preutse prinsessen op de erwt!’ We schoten samen in de lach om deze wanhopige uitval en hoopten maar dat hij het lichte schokken van onze schouders niet gezien had.