Hoi, mag ik naast jou komen zitten?’ Ik legde mijn nieuwe schoolboeken op mijn tafeltje met mijn etui vol nieuwe schrijfspullen ernaast. Het schooljaar kon beginnen.

‘Ja hoor best!’ antwoordde het meisje niet erg enthousiast.

‘Ik ben dertien,’ zei ik.

‘Goh wat oud, ik ben pas twaalf,’ reageerde ze spottend.

Niet echt een aardig meisje, vond ik, en dat terwijl ze er zo kwetsbaar uitzag met haar bleke schilferige huid en haar dunne sliertige krullen die om haar gezicht hingen in een onbestemd soort kleur dat nog het meest leek op het roodblonde stro van een hooiberg.

‘Ik heb mijn haar geverfd,’ zei ze toen ze mij net iets te lang naar haar kapsel zag staren.

‘Wat is je echte kleur dan?’

‘Saai bruin, net als dat van jou.’

Ok, de volgende keer zou ik ergens anders gaan zitten, want dit was geen doen zo. Ik had mij weer eens vergist in iemand.

‘Ik hou van seks en blowen en mijn zus is heel knap. Die zit hier ook op school, twee klassen hoger,’ deelde ze ongevraagd mede.

Ik bladerde inmiddels zwijgend door haar boek. Ik wist heus wel wat blowen was en van (naakte) seks had ik ook wel eens gehoord, maar het had niet echt mijn bijzondere belangstelling.

Terwijl ik na de les de gang op liep, hoorde ik een van de leraren bulderen in het portaal:

‘Als ik jullie nog een keer betrap op blowen in het fietsenhok,’ dan worden jullie zeker een week geschorst. Het groepje al wat oudere kinderen dat hij aansprak rende gillend en lachend omhoog:

‘Ach, klootzak, hou je bek!’ riep er een. Ik schaamde mij plaatsvervangend.

De docent keek vertwijfeld toe hoe ze met hun rugzakken aan de schouders en hun jassen (ondanks het warme zomerweer) nog aan, in de Aula verdwenen. Dat was de ruimte waar alle leerlingen van de school doorgaans de pauze doorbrachten. Ook ik ging er straks heen, maar eerst wilde ik belegde broodjes kopen bij de bakker verderop in de straat.

‘Een tijgerbol met roomboter en jonge kaas,’ zei ik tegen het meisje dat achter de toonbank stond en dat zo te zien nog te jong leek om haar middelbare school te hebben afgerond, ‘en een blikje chocolademelk!’ Ik at en dronk het liefst elke dag hetzelfde. Hoefde ik er ook niet zo over na te denken. Volgens de balletdocent was 1 appel, een cracker en een glas melk wel genoeg voor de lunch, het kon dus altijd minder. Ik zag het ook bij de andere balletmeisjes op deze school, die was opgericht voor jonge dansers die naast hun dagelijkse danslessen ook nog een middelbare-schooldiploma wilden halen, dat ze vel over been waren. Ik viel wat dat betreft niet uit de toon, behalve dan dat ik meer vet at en zoete dranken dronk dan de rest.

‘Jij hebt al heupen en borsten,’ zei de ballet-juf regelmatig misprijzend tegen mij. Het klopte want die had ik al op de lagere school. Maar omdat ik langer was dan de andere meisjes van mijn leeftijd en mager, op het schonkig af , mocht ik de balletlessen blijven volgen. ‘We moeten zien welke kant het op gaat,’ zei de juf, ‘als het uit de hand loopt dan moet je stoppen.’

Stoppen?!! Dat was zo’n beetje het ergste dat mij zou kunnen overkomen. Dansen was mijn leven. Als ik moest stoppen kon ik net zo goed meteen dood neervallen. Dat ging niet gebeuren! Ik probeerde elke dag om geen broodjes meer te eten en geen frisdrank meer te drinken, maar dat uithongeren hield mijn heupen en borsten niet tegen om te groeien. Ook al was ik door de training mager en gespierd gebleven, de balletjuf leek elke maand minder tevreden over mijn prestaties.

—————————-

In de Aula werd er gedanst tijdens de pauze. Er hing een grote discobal in het midden van de zaal, de zwarte theatergordijnen waren gesloten en de gekleurde spots stonden aan. Net een discotheek! Vanuit de regiekamer boven de dansvloer werden platen gedraaid, die luid door de boxen heen klonken. De vaste DJ van de school heette Jean-Paul, had ik gehoord van het magere scharminkel uit mijn nieuwe klas. Hij was niet alleen DJ, maar bleek ook een uitstekend danser te zijn die de danseressen als een volleerde dansdocent danspassen leerde om ‘vrij’ te kunnen dansen, iets wat zij in de balletles nooit deden.

Ik keek ademloos toe naar de manier waarop hij danste: Hij zweefde enigszins boven de grond met voeten die zich voortbewogen door snelle rondjes te maken over de vloer. Zijn bovenlichaam maakte een rechte hoek met zijn heupen en lange slanke benen en bewoog op en neer als een propeller die op wilde stijgen. ‘Fire!’ klonk het uit de boxen en ‘Play that funky white boy’.  Zijn afro-kapsel glinsterde in het discolicht alsof er glitters doorheen waren gestrooid en onder de blauwe ronddraaiende spots leek zijn huid donkerder dan bij daglicht. Mijn enige vergelijkingsmateriaal was James Brown, maar die kende ik alleen van de televisie. In werkelijkheid was deze dansstijl nog veel indrukwekkender, vooral als je je realiseerde dat Jean-Paul niet op de dansacademie zat, maar dat hij ter plekke zelf iets verzon.

Boven in het regiehok zag ik een blonde jongen staan, die de functie  van DJ overnam terwijl hij aan het dansen was, met naast zich twee meisjes: een mooie blondine (met borsten!) van een jaar of vijftien en het roodharige scharminkel uit mijn klas, die minzaam als een jonkvrouwe vanuit de torenkamer naar mij zwaaide. Ik zag hoe Jean-Paul omhoogkeek naar het regiehok en zwaaide naar de meisjes. Er ging een onaangenaam elektrisch schokje door mijn buik, waarvan ik hoopte dat het geen jaloezie was.

Jean-Paul wenkte mij, zoals hij steeds een ander meisje uitkoos in deze pauze aan wie hij zijn danspassen wilde leren. Ik schudde verlegen van ‘nee’. Hij probeerde het nogmaals, maar mijn ledematen voelden plotseling aan alsof zij in beton gegoten waren en ik kon mij niet meer losmaken van mijn zitplaats op het podium. Dus ik bleef ‘nee’ schudden tot Jean-Paul afhaakte en de aandacht opeiste van een ander meisje.

Toen ‘Lovin’ You’ van Minni Ripperton door de zaal klonk begreep ik dat de pauze ten einde was, want dit was geen opzwepend dansnummer meer, maar duidelijk bedoeld om romantisch bij weg te zwijmelen. Sommige van de jonge stelletjes pakten elkaar vast om te schuifelen.

Jean-Paul zocht oogcontact met de blondine in het regiehok, maar die stak haar middelvinger spottend naar hem op. Het scharminkel wilde wel en daalde af om te belanden in zijn soepele omarming. Terwijl hij haar heupen beroerde met zijn heupen verschenen er rode blossen op haar bleke wangen en begonnen haar ogen te glanzen, wat haar bijna knap maakte om te zien. De draaiende bewegingen die zij samen maakten had je obsceen kunnen noemen ware het niet dat zij zo perfect samenvielen met het slepende ritme van de muziek dat ze moest denken aan de schoonheid van oerwoudbloemen, wiens kleurenpracht niet bedoeld was om aan te trekken, maar juist om af te schrikken, omdat ze zo giftig zijn.

Misschien kwam het door de loepzuivere flageolette-noten van Ripperton dat er iets werd geraakt in mijn ziel dat ik nog niet kende, of door de kunstmatig gecreëerde nacht waarbij ik mij ongezien waande, maar ik merkte opeens dat er tranen prikten achter mijn oogleden. Zodra het zwarte gordijn werd opengetrokken waarachter het daglicht zich verborg slikte ik het weeïge gevoel meteen weg. Ik zou toch niet gaan huilen om een  een jongen die ik niet eens kende?! Ik trok mijn mondhoeken omhoog en rechtte mijn rug om mij samen met de anderen voetje voor voetje naar buiten te begeven: mijn ogen knipperden verblind tegen de zon die voor de tweede maal ontwaakte die eerste schooldag op mijn nieuwe school.