Er is een leegte gekropen
onder de huid van de wereld
die in het ondermaanse haar wegen vindt

Een schaduw die het licht steeds opnieuw bedriegt

Van darmen, hart en geest
eerst geroofd, dan gealfabetiseerd

Geen idee wat er uiteindelijk
van ons overbleef

Hoor het schreeuwen en het breken van botten,
de grote malende kaken
van het verlopen tijdsgewricht

Het maagdarmkanaal dat ons heeft ingeslikt
en langzaam zal vergeten

En ook de maan en de sterren zijn uit het luchtruim verdreven,
de namen van oude hemellichamen tevergeefs
in oude boeken opgeschreven

Hier beneden kruipen alleen nog beesten.
We kunnen de laagste vorm van leven niet kwalijk nemen
dat zij doofblind zijn geboren en gebleven

voor de gaten tussen de zinnen;
de laatste witte plekken,
vandaag nog gedicht-

Tot een blauwdruk van de geschiedenis
waarin je alles van tevoren al wist