‘Gewoon zijn’ was Lorraine’s grootste wens. De familie Veters waren het toonbeeld van normaal. Dus ze besloot de kunst van hen af te kijken. Dat hun moeder gehandicapt was en in een rolstoel zat had tot gevolg dat iedereen die ze tegenkwamen op straat ze vriendelijke groette en er altijd wat te bespreken was. Ze hadden in ieder geval een zichtbare reden om ongelukkig te zijn en daarover raakten de mensen nooit uitgepraat. De rolstoel duwen, zoals Loes altijd deed, had Lorraine ook heel graag gewild. Het leek haar heerlijk om de mensen te zien wijzen en te horen zeggen: ‘Kijk dat kind nu eens, wat erg hé? Ze is gewoon te goed voor deze wereld!’ Zo was ze ook dol op meisjesboeken waarin de hoofdpersoon ‘het zonnetje in huis’ genoemd werd. Ze hoopte dat ze ooit tot net zoveel belangeloze goedheid in staat zou zijn als Loes. Het ging echter al mis wanneer ze bij opa en oma een heitje voor een karweitje wilde doen en ze wel het kwartje in ontvangst nam, maar het karweitje nooit opknapte. Ze had het vermoeden dat dat kwam omdat ze niet gedoopt was.

Ze voelde zich een zeur, met haar mooie gezichtje, haar lange haar en kerngezonde slanke lichaam. Er was geen enkele verklaring voor haar angsten of onvrede, behalve dat haar moeder waarschijnlijk niet deugde. Ze ging immers niet naar de kerk. Stiekem wenste ze dat zij binnenkort ook gehandicapt zou raken, net als de moeder van Loes. Of beter nog zij zelf. Thuis oefende ze alvast voor de spiegel hoe ze eruit zou zien met lamme benen terwijl ze zich met krukken moest voortbewegen. Haar moeder had er gelukkig nog een paar in de kast staan van toen zij haar enkel gebroken had.

‘Kijk ik kan niet meer lopen!’ riep ze dan door het huis.

‘Pas maar op,’ reageerde haar moeder als ze haar zuchtend en steunend zag voortbewegen. Ze had dan wel afstand genomen van God, maar ze was nog steeds bijgelovig:

‘Je mag met zulke dingen niet spotten, als het straks echt zo is dan piep je wel anders.’

De familie Veters had nog meer aantrekkelijke dingen in de aanbieding: een kleurentelevisie bijvoorbeeld. ’s Avonds zaten ze om het bakbeest heen geschaard. Rick, de oudere broer van Loes, wist bij iedereen die verscheen op tv wel een spitsvondige grap te maken. Vooral Ad Visser met zijn vierhoekige XL-brillenglazen die TOPPOP presenteerde moest het ontgelden. Ook was er een telefoon waarmee Lorraine’s moeder regelmatig kwam bellen.

Het bakelieten toestel hing onderaan de trap aan de muur en glansde prachtig. Vaak haalde Lorraine de hoorn zomaar even van de haak om te luisteren naar het geruis en de pieptoon die eruit kwamen.

Eens per week belde de vriend van haar moeder uit Amsterdam. Met de familie Veters stil op de achtergrond als een oor dat over hen waakte liepen de ruzies nooit zo hoog op als thuis. In hun poppenhuisje met muren van bordkarton, zoals de buren zeiden, wist je nooit wat je kon verwachten. Behalve dan dat de ochtend rook naar bier en jenever, wanneer er tot diep in de nacht gefeest was. Het huisje, waarin zij bijna gratis woonde omdat het op de nominatie stond om gesloopt te worden, bestond uit een kamer met een bedstee en een klein keukentje. Lorraine en haar broer sliepen op de eerste verdieping, die een soort vliering was met schuine wanden. Ze hadden ieder hun eigen bed-ruimte aan de andere kant van de scheidingswand. ’s Avonds begonnen de gesprekken van het bezoek die steeds luider werden, afgewisseld met gelach en gedans. Etenspannen kletterden tot diep in de nacht op het fornuis (sommige mensen aten kennelijk liever ’s nachts). Glasgerinkel klonk op van de ronde tafel waaromheen de vrienden zaten te kaarten of te schaken in dampende wolken rook. Muziek schalde door het huis. Van slapen kwam niet veel, maar zolang er lawaai was, was het goed. Als het stil viel was er iets aan de hand. Bezoek van haar moeders vriend bijvoorbeeld. Dan sloeg de stemming om. Iets wat niet zelden eindigde met ingeslagen ruiten en een politieauto met zwaailicht voor de deur.

 Vla over Spiegeleieren

Het ontbijt van Rick bestond uit vla over spiegeleieren. Lorraine werd al misselijk als ze het zag, alleen al vanwege het geel van het ei dat eruitzag als het snot van iemand die ernstig verkouden was. De slijmerige zoete vla eroverheen versterkte haar afschuw nog eens.

Loes daarentegen at jam over pindakaas. Ook zo’n duivelse combinatie die je van een katholiek niet zou verwachten. Al was het nog niet zo erg als Marmite over pindakaas, wat Lorraine’s opa altijd deed. Maar dat was een heiden en dan lag het voor de hand om afwijkend te zijn.

Lorraine vermeed het om samen met Loes op te lopen naar school, dan hoefde ze er ook niet voor schooltijd langs te komen. Het einde van de middag was haar favoriete bezoektijd, wanneer ze bij het diner mocht aanschuiven.

De avondmaaltijd begon altijd met een paar minuten stilte. Ze moest op haar lip bijten om niet in lachen uit te barsten terwijl ze zich concentreerde op het deksel van de dampende pannen en wat eronder zou kunnen zitten.

Vader zei het gezin het gebed voor:

‘Onze Vader, Die in de hemelen zijt,
Uw Naam worde geheiligd,
Uw Koninkrijk kome,
Uw wil geschiede in de hemel zoals ook op de aarde.
Geef ons heden ons dagelijks brood…..’

Dit brood was vast het aller heerlijkste brood dat er was op aarde!

‘…vergeef ons onze schulden gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.
Leid ons niet in de verzoeking maar verlos ons van de boze.
Want van U is het Koninkrijk..’

Er daalde een rust in haar neer terwijl ze zich in gedachten overgaf aan God-de-Vader-de-Koning.

‘…en de kracht en de heerlijkheid, tot in eeuwigheid. Amen…’

‘…Amen!’ zongen zij hem na in koor.

Wat knap dat hij dat allemaal uit zijn hoofd kende! Het lukte haar niet om er ook maar één woord van te onthouden.

Ze brabbelde maar wat mee op de toonhoogte van de rest. Moeders vroeg de kinderen iets te vertellen over hun dag op school. De Vetertjes babbelden honderduit terwijl zij luisterde. Hoe kon ze uitleggen dat zij de hele middag in een zweefvliegtuigje boven de daken had gezweefd? Omdat dat zoveel mooier was dan wat juffrouw Ooievaar of meester Kwel te vertellen hadden gehad op school.